Page 11 - Dergi Tek Parça

İZMİR İL MİLLİ EĞİTİM MÜDÜRLÜĞÜ SAYI: 5

Anne, Baba Olmak
Bir öğretmen anlar ancak bir çocuğun yalnızlığını. Teneffüste,
bahçe nöbetinde elini tutan bir ya da birkaç çocuk olur hep çev-
resinde. Araştırır, bakar ki hayat mücadelesine yenik düşmüş bir
aile çıkar karşısına. Sabahın erken saatlerinde evden ayrılıp gece-
nin geç saatlerinde eve dönen ya da haftada bir gün eve gelen
bir baba motifi karşılar sizi. Özlemdir bunun adı, baba özlemi… O

tutamadığı sıcak elin telafisi siz olursunuz. Hele bir de hafta sonu
gelip “Baban çok yorgun.” ifadeleri kullanılınca özlem, öfke bir
kat daha artar hayata karşı.

Bu babalar hem vardır, hem yoktur! Bir de gerçekten olmayan anne babalar vardır: Parçalanmış aileler… An-
nesiyle ya da babasıyla yaşayan çocuklar. Bazen haftada bir, bazen ayda bir belki de üç dört ayda bir görüşe-
bilen… Kimisi de hafta sonu sabah gelip, görevini ifa etmek için çocuğunu alır, uzun yolculuklardan sonra eve

varır. Yorgun olduğunu belirtip televizyondaki bir çocuk kanalını açıp uyumaya gider ve birkaç saat sonra da
tekrar aynı yolu geri teper. Okul açıldığında elinden tutup okula gelmez, bir sıkıntı var mı diye sormaz. Vaat
ettiklerini yapmaz, sözünde durmaz.
Bazen de dersin ortasında sessizliği bozan bir çığlık olur aile içindeki tartışmalar, kavgalar. “Annemle babam
kavga etti.” der çocuk. Aklını kurcalayan şey dilinden dökülür birdenbire. Kimisi kavgayı ayırmaya çalışır, kimi-
si odasına kapanır yastığın altına saklar başını. Hele bir de çocuğun yanında başlayan kavga onun yanında
barışla sona ermezse zihnini kurcalar durur.
Oysaki yanıp tutuşarak beklenen o anda bir başın okşanmasından, birlikte parka gitmekten, bir gevreği şehir
hatları vapurunda birlikte martılara atmaktan öte bir şey değildir istediği. Oturup konuşmak, insan yerine
konmak. Annenin babanın istediklerini değil de çocuğun isteklerini yapmak bir süreliğine. Birlikte kaliteli za-
man geçirmek “Sen benim için önemlisin.” demek davranışlarla, sözle.

Her anne baba, çocuğunun kendisine benzetilmesinden hoşlanır da en başta çocuğuna rol model olmayı unu-
tur. Çocuğunun doktor, mühendis, avukat olmasını ister de onun istedikleri, yetenekleri aklına gelmez. Tab-
letle, bilgisayarla çok oynuyor diye söylenir ama eve girince başını cep telefonundan kaldırmaz. Okulda arka-
daşları ile kavga ediyor diye kızar, bağırır ama korku, şiddet içeren filmleri birlikte izlemekten, onları övmek-
ten geri kalmaz.
Sözün özü, anne baba yani aile, çocuğun ilk öğretmenleridir. Davranışları, yaptıkları, söyledikleri çocuğun ge-
leceğini belirler. Hangi çocuğa sorarsanız sorun kahramanı ya babası, ya annesidir. Öyle de olmalıdır.
Sevgiyle, sabırla kalın…
Cevher Necip Onat

Karabağlar Necip Fazıl Kısakürek İlkokulu
Sınıf Öğretmeni

8