Page 48 - ÖZ BAKIŞ - İzmir İl Milli Eğitim Müdürlüğü - Özel Eğitim ve Rehberlik Dergisi
P. 48
Bir anne olarak Serebral Palsili çocukların hiçbir zaman kendini yalnız hissetmemesiydi.
karşılaştıkları sorunlar hakkında neler Çünkü biliyorum ki okuma zamanı gelince
söylemek istersiniz? okuyacaktı. Her şey zamanla yerine oturuyor
zaten. Örneğin şu an 4. Sınıftayız, çocuğum
Kendi hastalıklarından ziyade dışarıdaki insanlar
bana, anne artık yavaş yavaş okuyabiliyorum
bizi çok yoruyor. Örneğin iki yıl öncesine kadar diyor. Okula başlarken acaba arkadaşları olacak
Mete tekerlekli sandalyeye binmek istemedi, mı, onu sevecekler mi, diye çok düşündüm. Ama
bebek arabasıyla okula getirmek zorunda inanır mısınız sanki kendi evimden anne evine
kaldım. Çok yadırgıyorlardı bizi. Neden bu kadar gelir gibi burada rahatım. Mete'yi de sanki
büyük bir çocuğu bebek arabasında hala
anneannesine, dedesine bırakıyormuşum gibi
oturtuyorsun? diyorlardı, Mete’nin engelli hissediyorum. Çünkü okulun kadrosu, idare,
olduğunu bilmiyorlardı. Ya da bir yerlerde öğretmenler, veliler yönünden çok şanslıyım.
dışarıda, çarşıda bir işim olduğunda gittiğim Mete hastalandığında gelip sarılarak geçmiş
yerlerde sürekli Mete'yi oturduğu koltuklardan
olsun demeleri, yardım edelim mi demeleri beni
kaldırmak istediler, fiziksel olmasa da çok mutlu ediyor. Okulda olmadığım zaman bile
bakışlarıyla onun oturmasını ayıplıyorlardı. gözüm arkada kalmıyor. Farkındalar ve bilinçliler
Buranın yasak olduğunu, oturmaması gerektiğini ve bu bizi çok mutlu ediyor.
söyleyenler de oldu. Ama ben onlara Mete'nin
Mete’nin eğitim öğretim sürecinde okuldan en
yanında engelli olduğunu söylemedim. Sonra
çok hangi konularda destek aldınız?
kısık bir sesle onun engelli olduğunu söylerdim.
O zaman affedersiniz bilmiyorduk derlerdi. Ben Her konuda okulun desteğini hep hissettim.
hala onlara kızgınım, bu kadar ısrarla bunu Derslerinin her zaman akranlarıyla aynı seviyede
söylemelerini anlayamıyorum. Mete zaten olmayacağını biliyordum. Okulda bir destek
ileride kendi durumunun daha çok farkına eğitim odasının olması ve Mete’nin burada bire
varacak, kabullenecek ama diğer insanların bizi bir eğitim alması bize çok şey kattı. Özellikle
yormaları işimizi zorlaştırıyor. Çoğu zaman okulda kabul görmesi, hiç dışlanmış
bebek arabasıyla oğlumu gezdiriyorum, diğer hissetmemesi, Mete’yi oldukça okula bağladı.
insanların bakışlarına aldırış etmeden. Çünkü o Derslerden ziyade bunlar benim için çok
böyle doğmuş. Hiçkimsenin davranış ve değerliydi. Rahatlıkla toplumla kaynaşması
tutumlarıyla yaşantımıza engel koymalarını benim için en büyük katkı oldu. Bunu da
istemiyoruz. Bakışlarıyla, sözleriyle, okuldaki bu olumlu hava sayesinde edindi. Her
davranışlarıyla engel olmasınlar, başka hiçbir şey yılı yaşıtlarıyla birlikte geçirmesi, oturduğu
istemiyoruz. masayı, kalemini, silgisini, çıktıkları merdivenleri
paylaşması en önemlisiydi.
Mete'nin okula başlama sürecinde ne gibi
kaygılarınız vardı?
Her anne gibi bende de kaygılarım oldu.
Mete'den her şeyi yapsın diye bir şey
beklemiyordum. Benim onu okula
başlatmamdaki en büyük etken; toplumla
kaynaşması, arkadaşları arasına karışması ve
48
l Özel Eğitim ve Rehberlik Dergisi
