Page 47 - 81 Çalıkuşu İzmir-7
P. 47
tıklarını ve okula gelmek istemediklerini fark etti.
Bu dönemleri şöyle dile getiriyor: “İlk geldiğimde
okulumuz evet bir okuldu, fakat çocukların okula
gelirken gözlerinde umut olmalıydı, ışık olmalıydı.
İşte o yoktu. İlk işe okulun fiziksel ortamını renk-
lendirerek başladım. Birçoğu azıcık mutlu olmaya
başlamış, okulu sıcak bir yuva olarak görmeye
başlamıştı. Fakat yine de bir türlü dünyalarına
giremediğim okul fobisini yenemeyen çocuklarım
vardı. Ben bir öğretmenim; işim gücüm hayal et-
mek, hayal ettirmek ve duyguları harekete geçir-
mek…Çocukların o masum ruhlarına masum pa-
tilerle sihirli bir dokunuş yapabilirdim. Elbet bazı
sıkıntıları olacaktı bunun fakat canlar mutlu ola-
caksa değerdi buna. Gerçekten de değdi. Okula
gelmek dahi istemeyen, göz teması kuramayan
çocuklar sabahın altısında okul bahçesindeydi.
Kedilerle çocukların aralarında oluşan güzel bağı
ve dostluğu anlatmaya kelimeler bulamıyorum.”
47
